L'écho de la mémoire

« La mémoire tous les soirs se transforme en poignard
(…)
Tous les matins
sur ton cœur elle enfonce son poignard »
Cléopâtre Makridou, à travers sa poésie, après avoir erré parmi les ruines, ne cherche pas la guérison
et le réconfort. Elle refuse obstinément d’abandonner la Mémoire qui la blesse. Elle met ainsi en
scène un contraste tragique, donnant une profondeur dramatique à ses poèmes. Le poème se
transforme en une épreuve mentale qui s'apparente à un tir à la corde ; comme une acrobatie sur
une corde raide dont une extrémité est tirée par la Mémoire et l'autre par l'Oubli.
Pantelis Voutouris
Professeur de Littérature grecque moderne
Université de Chypre

« Η μνήμη κάθε βράδυ μεταμορφώνεται σε μαχαίρι
[...]
Κάθε πρωί
επάνω στην καρδιά σού μπήγει το μαχαίρι »
H Κλεοπάτρα Μακρίδου, μέσα από την ποίησή της, αφού περιφέρεται ανάμεσα στα ερείπια, δεν
επιζητεί τη θεραπεία και τη γαλήνη. Αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει τη Μνήμη που την
πληγώνει. Σκηνοθετεί με αυτό τον τρόπο μια τραγική αντίθεση, προσδίδοντας δραματικό βάθος στα
ποιήματά της. Το ποίημα μεταμορφώνεται σε μια ψυχική δοκιμασία που μοιάζει με διελκυστίνδα,
σαν ακροβασία σε ένα τεντωμένο σκοινί το ένα άκρο του οποίου έλκεται από τη Μνήμη και το άλλο
από τη Λήθη.
Παντελής Βουτουρής
Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας
Πανεπιστήμιο Κύπρου